گمان مي‌كردم غربي‌ها كه با خيال آسوده نام‌هاي شرقي ــ كه در زبان‌شان حالتي نامتعارف دارد ــ را با تغييراتي براي خود متعارف‌سازي مي‌كنند، بخاطر يك جور خصلت تكبر و خودخواهي‌ست، كه دخل و تصوف در هر چيزي كه مال خودشان نيست را حق مسلم خود مي‌دانند. در كتاب‌هاي تاريخي نام‌هاي شرقي بسياري ديده مي‌شود، كه در چند هزار سال پيش هم غربي‌ها بطور كاملاً متداول اين نام‌ها را براي خود تغيير داده‌اند. در كتاب‌هايي كه توسط تاريخ‌نگاران يوناني نگاشته شده، نام مشاهير ايران و حتي امپراطورهائي چون كوروش و داريوش هم تغيير كرده.. اما من نمي‌دانم چرا ما ايراني‌ها تا اين حد براي نام‌هاي نامتعارف غربي در زبان خود وسواس داريم، كه حتماً بايد همان چيزي را تلفظ كنيم كه در زبان بومي گفته مي‌شود. دبيران زبان انگليسي در مدارس، استادان دانشگاه و حتي در آموزشگاه‌هاي زبان انگليسي، طوري با شاگردشان برخورد مي‌كنند كه انگار بايد زبان انگليسي را مثل زبان مادري خود حرف بزنند، و از آن طرف مي‌بينيم كشورهاي انگليسي زبان هم اين حق را براي خود محفوظ مي‌دانند. در اين مورد مي‌توانيد از كساني كه قصد مهاجرت قانوني به آمريكا دارند سوال كنيد! خب طبيعي‌ست كه لطف مدام، حق مسلم شود.. من تصور مي‌كنم اين هم ناشي از عادت‌هاي ديرينه‌ي ما ايراني‌ها باشد!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر