þ بعد از اين چند وقتي كه هر روز چيزي مي‌نويسم، امروز دست‌ام روي كيبورد نمي‌رفت. يعني موضوع در ذهن‌ام هست، حتي دو طرح دارم؛ يكي در مورد شباهت‌هاي فرهنگي ايرانيان و ايتاليائي‌ها، و ديگري يك قصه‌ي خيالي. هنوز كامل نشده‌اند اما قسمتي از هر دو را نوشته‌ام، فقط بايد پايان ببرم. در دفتر چرك‌نويس‌ام هم چيزهايي دارم، اما نمي‌دانم چرا دوست ندارم مطلب بيات بنويسم. از هر گونه نوشته‌ي تازه‌اي هم خجالت مي‌كشم، فكر مي‌كنم زياده‌روي كرده‌ام. امروز شديداً دوست دارم با خودم حرف بزنم. اين با بيماري رواني درون‌فكني كمي فرق دارد. كساني كه درون‌فكني مي‌كنند؛ حرف‌هايي كه بايد به ديگران بزند را در درون خود بازگو مي‌كنند، اما كسي كه گوشه‌گيري مي‌كند، خود را مخاطب قرار مي‌هد. گرچه؛ بيش از هفتاد درصد جمعيت ايران داراي بيماري‌هاي حاد رواني هستند و خود نمي‌دانند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر