بامشاد، يکی از نام‌های پارسی و قديمی ست، و من فکر می‌کنم به‌معنای «بامِ شادی» يا همان «آخرِ خنده» يا «اِندِ خنده» هست. درست نمی‌گم؟ خب پس اين‌هايی که می‌گن اين زبان مخفی‌ی عاميانه با اصطلاحات جديدی که در ميان اغلب جوانان رايج کرده، مردمی و دارای ريشه‌های فرهنگی نيست و وارداتی ست، چی می‌گن؟ من مطمئن ام که می‌شه برای تمام اصطلاحات زبان مخفی و عاميانه، رگ و ريشه‌های تاريخی و بومی پيدا کرد. اين وسط، مشکل از نويسنده‌های بی‌خلاقيتی‌ی که خودشون توانايی و استعداد آفرينش‌گری رو ندارند، و اون‌وقت از مردم به‌خاطر پيش‌رو بودن‌شون ايراد می‌گيرند!
در همين‌باره : کل‌کل يا تکه‌تکه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر