روز 23 اردیبهشت مصادف بود با آغاز اشغال جزیره هرمز از جزایر ایرانی در خلیج‌فارس در زمان شاه‌اسماعیل اول صفوی توسط پرتقالی‌ها.
جزیره و قلعه هرمز از چنان اهمیتی برخوردار بود که مرکز اداره جزایر ایرانی خلیج‌فارس از جمله بحرین بود.
پرتغالی‌ها، بزرگ‌ترین امپراتوری جهان در سده شانزدهم بودند و کوشیدند با کنترل آبراه خلیج‌فارس به تجارت هند و چین راه پیدا کنند.
بعدها شاه عباس، توانست پس از بیش از یک سده، هرمز و گمبرون (همان بندرعباس امروزی) را پس بگیرد. او قلعه هرمز را ویران کرد و بر ویرانه گمبرون نیز بندرعباس را بنا کرد. هرمز دیگر پس از این ماجرا هرگز اهمیت گذشته را نیافت. حتی در اوج درگیری‌های ایران با عراق و آمریکا، بستن تنگه هرمز هرگز از تهدید فراتر نرفت.
همچنین بندرعباس هم هرگز اهمیتی دیگر نداشت و شهر ویرانه‌ای بود. تا همین زمان جمهوری اسلامی. که فقط بخاطر از بین رفتن بندرگاه بزرگ خرمشهر و آبادان، از آن منطقه بعنوان بندرگاه جایگزین استفاده کردند، گرچه که اصلا مقرون بصرفه نبود. بندرعباس با وجود تمام امتیازاتی که در دوره اخیر کسب کرده اما هنوز هم توسعه شهری خوبی پیدا نکرده.
همچنین 23 اردیبهشت مصادف بود با لغو حق مصونیت قضایی دیپلماتیک برای کارمندان مستشاری آمریکایی در ایران در سال ۱۳۵۸ پس از انقلاب.
در دهه ۴۰، دولت ایران به مستشاران نظامی و اداری آمریکا و دیپلمات‌های این کشور مطابق عهدنامه وین، مصونیت قضایی می‌داد. که در سال 42 خورشیدی به اعتراضات خمینی انجامید. همان سخنرانی اسلام در خطر است. تا آنزمان خمینی اصلا شخصیت معروفی نبود. و اصلا مجتهد هم نبود. آیت الله منتظری و آیت‌الله شریعتمداری برای جلوگیری از مجازات او، برایش گواهی تایید از مراجع تقلید گرفتند. زیرا طبق قوانین آنزمان، مراجع تقلید مصونیت قضایی داشتند. لذا از آنزمان شد آیت‌الله و مرجع تقلید. عین خامنه‌ای یک شبه.
البته باید گفت در اواخر همان دهه ۴۰ آمریکایی‌ها دیگر خودشان بدون لغو این قانون، از حق استفاده از آن انصراف داده بودند. یعنی عملا از آن بهره‌ای نمی‌خواستند. که از سیاست‌های دولت جیمی کارتر از حزب دموکرات آمریکا بود. همان که با فشارهای حقوق بشری بر شاه موجب تقویت شورش‌های 1979 شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر